Theodor von Heppe
(1870 – 1954)
Urodził się 2 grudnia 1870 r. w Marienwerder (Prusy Zachodnie). Zmarł 2 sierpnia 1954 r. w Poczdamie. Pochodził z rodziny szlacheckiej posiadającej korzenie w Hesji. Był synem Adolfa von Heppe (1836-1899) i Wilhelmine Butterweck.
Po studiach prawniczych na uniwersytecie w Lozannie, Lipsku, Berlinie i Marburgu, ukończył w 1892 roku edukację egzaminem państwowym. W tym samym roku wstąpił do służby wojskowej i po trzech latach został porucznikiem rezerwy w 9 Regimencie Huzarów Nadreńskich. W 1897 roku zaproponowano mu stanowisko Asesora Rządowego w służbie cywilnej Starostwa Powiatowego w Trewirze (w pruskiej Nadrenii ). Od 1899 do 1902 roku pracował jako wysoki urzędnik państwowy na wyspie Helgoland w byłej prowincji pruskiej Szlezwiku-Holsztynie.
W latach 1901 i 1902 udał się na wyjazdy studyjne do Indii, Cejlonu (obecnie Sri Lanka) i Egiptu. Po powrocie kontynuował pracę jako oficer szkoleniowy. Awansował w 1902 r. do Rządowej Rady Wyższej (Regierungsrat) we Wrocławiu. W 1903 roku został mianowany Administratorem Rejonowym w mieście Poznaniu, a następnie administratorem powiatu wschowskiego (1904-1914). W trakcie pełnienia tej funkcji wchodził w skład „Komitetu Budowy Kolumny Bismarcka dla Miasta i Powiatu Wschowskiego”. Uroczyste poświęcenie przywołanej Kolumny odbyło się 25 czerwca 1905 r., a Landrat Theodor von Heppe wygłosił okolicznościowe przemówienie. Był on także wspólnie z trzema obszarnikami fundatorem płaskorzeźby z brązu, która zdobiła Kolumnę.
Il. 1. Tłok pieczętny Theodora von Heppe
(fot. M. Kopniak)
Il. 2. Herb rodziny
von Heppe
W dniu 2 stycznia 1904 r. ożenił się w Berlinie z Wilhelmine Koenig córką pruskiego królewskiego radcy Gustava Koeniga. Urząd administratora powiatu wschowskiego pełnił przez 11 lat do 1914 r. W tym samym roku został awansowany na przedstawiciela Przewodniczącego Królewsko – Pruskiej Komisji Rozliczeniowej w Poznaniu.
Po wybuchu I wojny światowej od sierpnia 1914 r. był zatrudniony jako kapitan Landwehry w stopniu adiutanta dowódcy zaopatrzenia amunicyjnego 8. Armii, a później 9. Armii. Od 1917 roku był szefem administracji wojskowej Białystok-Grodno, a w 1918 szefem administracji wojskowej w Wilnie. Sprzyjał secesji Litwy od Rosji i przywróceniu „niezależnego” państwa litewskiego ze stolicą w Wilnie, lojalnego wobec Rzeszy Niemieckiej i walczącego z Armią Czerwoną i oddziałami polskimi.
Po wojnie w 1918 roku został mianowany prezydentem jednego z powiatów Wschodniej Fryzji, która należała do pruskiej prowincji Hanower. W 1922 r., został mianowany szefem (Krongutsverwaltung) w Berlinie. W 1923 r. przeniósł się do mieszkania byłego dyrektora tej instytucji, mieszczącego się przy dziedzińcu parku zamkowego Sanssouci w Poczdamie. W 1924 roku został awansowany na dyrektora, a w 1930 został Wiceprezesem Pruskiej Komory Rozliczeniowej w Poczdamie. W 1935 r. przeszedł na emeryturę.
Medale i odznaczenia :
1. Order Czerwonego Orła (4-tej klasy)
2. Wielki Krzyż Orderu Domu Albrechta Niedźwiedzia
3. Krzyż Żelazny 2 i 1 klasy
4. Krzyż Lübeckisches Hanseatic
5. Honorowy Medal Saksonia-Meinigische (za zasługi w wojnie)
Opracowanie: Mariusz Kopniak
Żródła:
1. Za: Wikipedia.de
2. http://www.bismarcktuerme.de/ebene4/polen/fraust_pl.html